Bogaars Hubertina.M.J.

3e kind van Johannes Hendrikus Bogaars & Anna Kneepkens. 1.kaft.tiny-boek.IMG_0046 Roepnaam Tiny alias D’n Boog huwde 2 keer 1ste keer 1947, 2e keer 1987, Kreeg 1 dochter. & 1 zoon.

Op haar 3e levensjaar is haar moeder overleden en werd Tiny  liefdevol opgenomen in het gezin van Ome Tinus en Tante Jetje (van Rooij-Bogaars) in de Houtstraat. In het weekend kwam ze naar haar vader net zoals de andere kinderen. Door de week was Tiny een Dorpse waar ze veel katte kwaad uit kon halen en in het weekend een Stadse.

Na het plotseling overlijden van haar vader 18 augustus 1944, tijdens het ruimen op vliegveld Welschap, zette Tiny de boekbinderij voort.

 

Het bedrijf had veel werk van Philips (eerste vaste klant) , Gemeente Eindhoven, Paters Augustijnen, Binnenziekenhuis. Het was Tiny’s trots om het bedrijf voort te zetten. Na haar huwelijk ging ze daarmee door in de hoop dat haar partner haar hierbij zou ondersteunen. Hij was schilder met weinig werk. Later kreeg hij werk met hulp van de Familiekruiwagen Coba Bogaars, bij Philips Nat-Lab.

De boekbinderij sloot begin 50er jaren de deur met pijn in Tiny’s hart. Ze was een gezelligheids mens en erg sociaal rang & stand maakte haar niet uit. Erg creatief , ze heeft vele mooie tot nu toe blijvende creaties in huis na gelaten. Na de sluiting van de boekbinderij begon ze aan vertegenwoordigers een kamer te verhuren. Wat later uitgroeide naar een artiesten/muzikanten pension. Het geen een rijkdom was voor ons allemaal. Als ze geen mensen om zich heen had voelde ze zich niet lekker. Vele mooie bijzondere mensen in huis gehad en nog steeds mooie herinneringen. Het heeft mij veel rijkdom gegeven door al vroeg met verschillende culturen en leefstijlen in aanraking te komen. Profiteer ik nog steeds van. Wat een mooie tijden heb ik samen met mijn moeder mogen beleven. Met mijn 16e samen een week met haar naar Parijs, spannend in die tijd. Met veel plezier kijk ik de plakboeken met artiesten foto’s door met de de vele verhalen in diverse talen. Dan denk ik ondanks dat mijn vader zich niet zoveel met het gezin bezig hield dat mijn moeder het niet zo gek heeft gedaan. Ondanks dat ze haar zoontje in stilte erg gemist moet hebben. Dus ben ik toch geen enigst kind. Nu vele jaren later is het allemaal beter te snappen waarom ze zo gek was op haar m.n. “Kroonprins Remco”.

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *